Klokkan
Ymsar eru klokkurnar, vit tillaga okkum til. Summar gamlar, og skulu trekkjast upp á síðuni. Onkur trekkir sjálv upp við rørslum. Onkur er elrikin á vegginum ella á náttborðinum, og so aðrar við battaríum á teldum av ymsum slagi. Allar fylgja tær tíðini og eru tengdar at henni.
Og vit fylgja teimum og renna aftan á teimum fyri at náa alt tað, vit hava sett okkum fyri, ella onnur hava givið okkum sum setning at útinna.
Og so er ein klokka, sum brýtur av. Saktans ljóðar hon fasta tíð. Stýrd av einum atomuri í Braunschweig.
Men hendan boðar ikki frá, at nú skalt tú skunda tær fyri at klára tað ella tað. Heldur sigur hon, at: ”Nú er tíð til frið at venda.”
Kirkjuklokkan.
Hendan klokkan, vit, so leingi vit minnast, hava hoyrt regluliga lyfta sína rødd,og boðað til friðarløtu.
Kirkjuklokka! Millum dýrar málmar
tættast mínum hjarta stendur tú.
Vaknaðu við tær teir høgtíðssálmar,
mær í barmi geva afturljóð.
------
Kirkjuklokka! Ei til stórar býir
varð tú stoypt, men til ta lítlu bygd,
har, sum barnagrátur hoyrist víða
og við vøgguljóði tagnar blítt.
Hon hoyrdist um alla bygdina. Bygdin var ikki størri enn so. Har var eingin ferðslularmur, eingi ídnaðarvirki ella stór skip, sum ávirkaðu heima- ella útifrið. Tá kirkjuklokkan ljóðaði, vistu vit, at nú var tíð til frið at venda, og vit fóru annaðhvørt í kirkju, ella fóru vit heim. Hendan var ikki sum skúlaklokkan, sum boðaði frá at nú skuldi arbeiðast, ella, tá ringt varð fyri fríkorteri, spælast og kappast.
Kirkjuklokka! Tína rødd eg kendi.
Meir enn streingjaleikur fyri meg.
Tá um tún tú tónar tínar sendi.
Kíndu eymt mítt oyra og mín barm.
Og beinanveg, tú dugdi at skyna á og skilja ljóðið frá kirkjuklokkuni frá øðrum ljóðum, fekk hennara ljóð eina serstøðu. Sum ein bæði varð góður við og fekk virðing fyri.
Fyri mær á barnaárum góðu
jólamorgun Himmiríki var.
Tú sum einglarøddir mundi ljóða.
Kimaði ta stóru gleði inn.
Hon hevði eina serliga rødd. Hesa røddina, sum boðaði frá høgtíð. Bæði vanligar sunnudagar. Men ikki minst til tær stóru høgtíðirnar, tá hon ringdi ein heilan tíma høgtíðsaftan klokkan seks. Og vit framman undan høvdu staðið í bíðirøð upp gjøgnum trappurnar í torninum fyri at sleppa at kima ta stóru gleði inn.
Hægri tínir tónar mundu ljóða,
tá á morgni sólin stóð í ský.
Kimaði: Tær Frelsarin man bjóða
páskamorgun roðar. Rís nú upp!
Ein vaks og eldist, og fór so smátt at hugsa um, hvat var hetta nú fyri ein klokka, og hvat vildi hon okkum? Byrjað varð so smátt at lurta eftir orðunum hjá presti á prædikastólinum, ella dekni á kórgáttini. Og boðskapur hennara rakk smátt um smátt at skýggjunum. Og páskamorgun fekk serligan týdning.
Lægri breiða seg tó tínir veingir,
søkka eins og sól í havið djúpt.
Kvøldarklokkan hoyrist yvir eingir,
og eg telji tíni biðisløg.
Klokkan gekk, og tíðin rann. Fleiri klokkur hoyrdust ymsastaðni. Viðhvørt nógvar í senn. Bæði heima á landi og úti í stóra heimi.
Knappliga byrjar ein at fundera yvir, hvat tað nú man vera, yrkjarin hugsar um, tá hann alt í einum fer at tosa um kvøldarklokku.
Og klokkan í heimlandi hansara, sum ringdi klokkan seks og boðaði, at nú er dagur farin, og kvøldið tekur við, fekk alt í einum eina djúpari meining.
Yndisliga ljómar helst á heysti
í tí stillu, svalu kvøldartíð.
Yvir heimin ljóðar Himnareystin,
sálina til hvílu kalla man.
Klokkan skifti knappliga ljóð, og flutti frá duri í moll. Nakkahárini reisast, og tað kylir niður eftir mjórygginum.
Tú gamli. Hetta er sama klokka við somu rødd, sum enn kimar í ský. Tað eru tíni oyru, sum hava skift frekvens. Tað byrjar so smátt at knípa við at lesa nótarnar, og onkur disharmoniur stingur seg upp her á har, so tað skurrar eftirí.
Grána vangin man, og tyngist sporið,
veit ei sjálvur, hvagar leiðin ber.
Tó mót heimi hugur verður borin,
har eg veit, er ævigt ljóst og gott.
Genturnar, ið dansaðu so lættar, og fuku sum fjaðrar eftir gólvinum í Sjónleikarhúsinum ella í Kvøldloti, eru nú at síggja sum “bøgen i eftersårsfarver”. Prúðar og bæriligar. Standa reystar, og eru væl jarðfestar. Men ikki til at flyta, sum tær plagdu.
Og soleiðis ert tú sjálvur, hin gamli. Gráur í vongum, og líkist ongum. So tungur upp á sporið, at tú vildi tað forsvorið.
Tá tí nú mær, kvøldarklokkan sigur:
”Sól er sett, og fuglur hvílir seg.”
Eg til jarðar boyggi meg so niður,
lágmælt láti millum biðisløg:
------
”Kirkjuklokka! Tá til síðst tú ljóðar.
Hóast dust mítt teg tá hoyrir ei,
mínum kæru ber tá heilsan góða:
Hann er farin, eins og sól er sett.”
Aftur rennur til hugs, hvat yrkjarin sigur. Og tað stendur so klokkuklárt:
Minst bara til, at hóast tú bognar alt meira móti jørðini fyri til seinast – vónandi – at enda í henni, meðan klokkan slær síni stillu biðisløg nøkur fet haðani, er lyfti jú, at tú als ikki endar har sum dust, men eins og sólin bara hevur tikið “timeout” eina løtu, og skalt rísa aftur til nýggjan dag.
Kelda: Leirgil.fo